سخت است تحمل جماعتی که حتی شیر را از پا در می‌آورند!!!
هنوز درک نکرده‌ای زندگی را در میان خودمیل‌های پرمدعایی که اگر پیامبر خدا هم بودی، از فرط حسد به جهل فرو می‌رفتند و تورا مردود می‌شماردند تا بفهمی چشیدن این درد را!!!
سال‌هاست که در آرزوی واژه‌ای مانده‌ام و آن خداحافظیست!!! یک خداحافظی از جنس همیشه رفتن با داغی عمیق بر دل‌های سنگی این جماعت که همیشه بعداز جدایی و از دست‌دادن داشته‌هایشان کلی روشن‌فکر می‌شوند و مرده‌پرستی می‌کنند.
سال‌هاست که در جستجوی آرامشم اما هرچه در کوچه‌ها و آدم‌های اطراف گشتم آن‌را نیافتم... با هر قدم در این خیابان‌ها بوی تعفن و تنفر بیشتر به مشام می‌رسد... بوی خاطرات مدفون شده در لابه لای این ذهن مغشوش... بوی فاش شدن آن‌روی سکه‌ی رفیقان و آشنایان با علامت بزرگ تعجب! که روی سرت سنگینی می‌کند و از بین پاسخ‌هایی که یافته‌ای، بازهم علت این همه تغییر و دورنگی را نمی‌یابی!!!
یاد آن خنده‌های تلخ به ظاهر شیرین... یاد بارانی که ماه‌هاست از نباریدنش در وجودم، کویری سوزناک به حد حرارت شن‌های بی‌احساس و بی‌جان دشت لوط حک کرده است...
... و من هربار بیزارتر از این شهر لعنتی در گوشه‌ای با خدایم به این زخم‌ها تسکین می‌دهم... حتی بیزارم از واژه‌ی تزکیه‌ که تنها معنا و ظاهرش پاکی بود اما تقدیر خواست باشد تا ناپاکی خودش و باران جعلی را برمن گواهی دهد که بدانم باران نیز هم‌رنگ جماعتِ هرز شده است تا برای تشنه‌گان هوس و ثروت ببارد نه تشنه‌گان آب...
لعنت به آلودگی و تیرگی ذات آدم‌های این شهر که تو را از حق زندگی در آن سیر می‌کنند تا هجرت کنی و دور شوی... آه که کوچ کردن به غربت و تنهایی بهتر از ماندن میان آشنایانی‌است که با نام دوست می‌آیند؛ ولی غریبانه رهایت می‌کنند...
لعنت به خاطراتی که با گذشت این همه سال هنوز عین پُتک در ذهن آدم تداعی می‌شوند... و لعنت به من که با دیدن این همه نامروتی، هنوز مانده‌ام تا به خود و آرزوهایم خیانت کنم و شاهد تکرار قدرنشناسی جماعت اهل کوفه باشم... نه...! دیگر باید رفت، مثل خیلی‌ها که از شرم حتی به روی خودشان هم نیاوردند اهل کجایند!!!
←به قلم مرد بارونی - راتین رها | مجتبی جعفری
* پ.ن: با اینو اون‌ نجنگ، فرار کن فرار… از مردم دو رنگ، فرار کن، فرار…