برنامه دیشب ماه عسل رو دیدین یا نه؟! من با وجود اینکه سال‌های زیادی هست تلویزیون نگاه نمی‌کنم؛ اما وقتی متوجه مهمون و موضوع برنامه شدم، جزوه‌امو که برای امتحان امروز می‌خوندم کنار گذاشتم و رفتم نشستم پای تلویزیون که به نظرم برنامه‌ی جذاب، اما متأثر کننده‌ای بود. شایان منو یاد نوجوونیای خودم می‌انداخت که برای همیشه آنلاین بودنم به هر دری می‌زدم و هزینه بسیار بالای اون زمان رو پرداخت می‌کردم.

سال ۱۳۸۴ دورانی بود که منو با شبکه‌ی اینترنت آشنا کرد و وبلاگنویسی و همینطور مقدمات کارای‌ هنری و به ویژه موسیقی رو از همون زمان شروع کردم که شبکه اینترنت به من در حیطه انجام کارهای موسیقی‌ و آشنایی با دیگر هنرمندان عزیز کمک بسیاری کرد. همونطور که شایان‌ در ماه عسل‌ گفت؛ برنامه یاهومسنجر محبوبیت ویژه‌ای بین ایرانی‌ها داشت و اکثراً قشر با فرهنگ‌ و دانشجو ازش استفاده می‌کردند و به‌ندرت کسی رو میتونستی پیدا کنی که کمتر از ۲۵ سال سن داشته باشه و زندگی دیگه‌اش رو در فضای مجازی بگذرونه. در گفتگوها و کامنت‌های وبلاگ‌ها چنان احترام، ادب، فرهنگ‌ و اخلاق حرفه‌ای داشتیم که هیچوقت یادم نمیاد بحثایی که این روزا در فضای مجازی به بدترین شکل و حتی با فحاشی رکیک صورت می‌گیره رخ داده باشه.

محیط‌های چت بسیار مؤدبانه بود و حتی در مواردی به موضوعات سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و هنری پرداخته می‌شد.

... اما امروز این گوشی‌های اندروید چه بلایی سر این فضا آورده؟!

توهین، تهمت، قضاوت‌های نابه‌جا، تمسخر و تخریب تنها گوشه‌ای از آثار منفی در اختیار گذاشتن بی‌هدف و بی‌برنامه‌ریزی این تکنولوژی در‌ جامعه‌ هست و به‌قول رضا رشیدپور در برنامه دورهمی «مهران مدیری» که می‌گفت: دیدن این بی‌ادبی‌ها و قضاوت‌ها در فضای مجازی به من شکست می‌ده. منم کاملا حس شکست رضا رو درک می‌کنم و تأسف می‌خورم که چرا فرهنگ درست و صحیح استفاده از این فضا و خدمات رو ابتدا بهمون آموزش نمیدن تا بعد که نمره قبولی آزمونش رو گرفتیم، این فناوری و‌تکنولوژی رو در اختیارمون بزارن تا دیگه شاهد این بی‌اخلاقی‌ها و همینطور ۸سال زندان رفتن یک‌ جوون بیست ساله مثل شایان نباشیم.

کاش از امروز‌ دیگه این جرأت رو‌ به خودمون ندیم که بی‌اطلاع از گذشته و بیوگرافی آدم‌ها به قضاوت از اون‌ها بپردازیم و در زندگی و اهدافشون کنجکاوی و دخالت کنیم. زندگی شخصی و هدف هرکس خط قرمزی داره. اگرچه درک کردن آدما خیلی سخته، حداقل بهشون احترام بزاریم...

← مرد بارونی - راتین رها | مجتبی جعفری