خدای مهربانم!
قسم به این تنهایی، تاریکی، رؤزنه‌ی ماه...
و سوگند به سوسوی نور ستارگانت که از لابه‌لای پنجره‌ی انتظار و هم‌دردی‌هایم به من چشمک می‌زنند...
دستانم را بگیر که پاسدار امروز و فردایم باشم... مرا لایق آنچه که در پاکی هنر است فرما و یاری‌ام کن تا عینِ معنای حقیقی راتین، تا ابد باران بمانم و رها شوم از هرآنچه زشتی و شوم است...
پروردگارا! تو نگاهبان قلب و روحم باش و مرا حتی به لحظه‌ای به خود وا مگذار که از ضالین شدن می‌هراسم...
به من شهامت ده که اگر روزی باز اشتباه کردم، آن را بپذیرم... پس به من قدرت بخشش و مهربانی عطا کن که حقیقت معنای راتین را در برگیرم و دور شوم از آنچه که تو و بندگانت آن را ضالین می‌پندارید. آمین!