ویرایش نهایی شد!

دنیا بر پایه آمدن و رفتن بنا شده... هیچکس ماندنی نیست... گواهش مرگ است که می گوید دل نبند به این دنیا و آدم های بی وفایش که پایانش تلخ است... تو عاشق خدا باش که آخرش هرچه کنی، آخرین ایستگاه زندگانی ات رسیدن به اوست.

مثل بعضی تاریخ ها که با آمدن سالگردشان ما را یاد خیلی تلخی ها و ادعاها می اندازد که دیگر عادت کرده ایم به شعارهای بی عمل...

... اما از بین آدم هایی که می آیند و می روند؛ گاهی در ذهنت تعدادی را در طبقه ی بهترین های همیشه ماندگارِ عمرت قرار می دهی... همان ها که وقتی در خاطراتت مرورشان می کنی، یا کسی را شبیه نامشان می بینی؛ ناخودآگاه یادشان میفتی و با لبخندی زیر لب می گویی: ”یادش بخیر... آن فلانی مرا یاد قهرمانِ زندگی ام می اندازد...“

اگرچه آدم ها دل می شکنند، آرزوها را به یغما می برند و احساسات را به غارت می برند؛ اما همیشه بوده اند قهرمانانی که تا ابد جاودانه در ذهن و خاطراتمان نامشان هنوز زنده است.

این نازنینان به ما آموخته اند؛ گاهی باید از خود گذشت تا محبوب دل هامان به آنچه که می پذیرند و می خواهند برسند، نه آنچه که ما آن را می پذیریم...

قهرمان زندگی من! از تقدیر و آینده پیشینه ای نیست؛ اما بدان نامت هیچ گاه از خاطرم نخواهد رفت...

/به قلم مرد بارونی - راتین رها/