تا آن زمان که نگاه ملتمسانه‌ی تو به دستانم خیره بسته تا فالها، شکلاتها و گلهایت را بخرم و من نیز شرمسارانه به جیبهای خالی‌تر از خودت زُل میزنم؛ خوشبختی دیگر هیچ معنایی در این جهان دروغ ندارد…

تا دستهای تو خالیست و دلهای آدمیان برای گرفتنشان از سنگ، سخت شده؛ عشقی هم برای باور انسانیت پدید نمی‌آید…

تا باران چشمهای تو در این سن کم که باید کودکی کنی، برای یک هزاری زیر کتکهای زمانه ببارد؛ عطش تشنگی زمین هم با هیچ ابری سیراب نخواهد شد…

نماز باران همان قلب پاره پاره‌ی منوتو و آدمهای اطرافمان است که کسی آن را برای التیام زخمهایمان برپا نمیدارد…

√ به قلم مردبارونی (راتین رها)

← عکس: میدان مشتاق کرمان - ۱۳۹۵/۱۰/۱۳