کاش درهنر به درجه‌ای‌ از درک میرسیدیم که بفهمیم #دیکتاتوری در اون نمیتونه به پیشرفت #فرهنگ و #هنر کمکی کنه و بهتره کمی خودگذشتگی داشته باشیم ونخواهیم برای دیده شدن خودمون بر روی صحنه، هنرمندی رومجبور به اجرای قطعه‌ای کنیم که به اسم خود ما ساخته شده!

شاید یکی ازضررهای بزرگی که دیگر هنرمندان خوب و حرفه‌ای شهر و استانمون همیشه درگیرش هستند که کنسرتها و اجراهاشون با استقبال کم مواجه میشه ومردم، هنرمندان تهرانی رو به هنرمندان بومی خودشون ترجیح میدن؛ متأسفانه همین آهنگسازی‌های ابتدایی و قدیمی باشه که در اجراهای عمومی ازسلیقه‌ی مخاطبان امروز، بخصوص نسل جوون به دوره.

اشکال نداره هنرمندی با لباس زحمت‌کشان جامعه که پاکی و زیبایی شهرمون رو مدیونشون هستیم به اجرای موسیقی بپردازه؛ اما آیا این عمل میتونه تاثیر زیادی درجامعه داشته باشه که احترام و درکشون به این قشر محترم و عزیزمثبت بشه؟!

آیا بهترنیست هرچیزی رو درجای خودش باقی بزاریم؟! چراکه تقدس و جایگاه هنر بسیار بالاست و هیچکس قادر به توصیف اون که خداوند بزرگ از وجودش به برخی انسانهای لایق بخشیده، نیست.

طبق #آهنگ_هنرمند که در #آلبوم_هنرمند منتشر شد ومیگفت؛ #هنرمندا کلی حرف نگفته و نهفته در عمق وجودشون دارن که با هنرشون اونارو به گوش جامعه میرسونن؛ پس بهتره برای درک و محترم شمردن هنر‌ و همینطور پدران زحمتکش زیباساز شهرمون یک آهنگ بسازیم تا نگاه جامعه‌امون رو به این مردان مهربان تغییر بدیم تا حداقل اگر نمیتونیم کمکشون کنیم؛ اما حواسمون به شعار شهرما، خانه‌ی ما باشه.