همیشه قرار نیست گزینه‌های روی میز ذهنمان همانی باشند که انتظارشان را داریم. باید آنقدر زشتیها را در لابه‌لای سادگی تصورات پاکمان به ظاهر زیبا ببینیم تا سرانجام، شایسته‌ترین انتخاب همیشگی و حقیقی را خدایمان برای ما برگزیند.

گاهی آنقدر در خوشبختیهای زودگذر و پوچ زندگی کور می‌شوی که انگار این همه واسطه‌ی زمینی از طرف خدا آمده‌اند تا فرشته‌ی نجات باشند! اما "خودکرده را تدبیر نیست!" و نمیدانی آدمهای زمینی عادتی به نام فراموشی دارند. آنها آنچنان در مواقع کمک، تو را ستایش می‌کنند که هرگاه کاسه‌ی احتیاجشان از یاری‌ات سر ریز شد، بی‌سروصدا رهایت می‌کنند و به بیماری آلزایمر مبتلا می‌شوند!!!

کاش دنیایمان آنقدر مملوء از آدمهای وفادار به عهد بود تا از بلاتکلیفی در مسیر فردای زندگی سردرگم نمی‌شدیم که بلاتکلیفی آفت دلهای بیقرار و ذهنهای مغشوش آدمیان است!

نمیدانم! شاید باید این آدمهای عهدشکن بر سر راهمان قرار بگیرند تا جز خدا به کسی پناهی نبریم و خود برای به آغوش کشیدن اهدافمان بجنگیم و ما راضی به رضای معبودیم؛ چراکه او بهترین و شایسته‌ترین راه را برای بندگانش برمی‌گزیند.

#مرد_بارونی - ۱۳۹۶/۸/۱۱