زمانه آن‌قدر دلت را سنگ می‌کند که بیخیال احساس‌ها می‌شوی. حتی آشناترین آدم‌ها را در نگاهت غریبه می‌بینی.

نشد آن‌گونه عشقی که مستدعی امیالت باشد را برگزینی تا ابدی بماند؛ اما به‌جای بودنش، یادش در خاطره‌ات عمری ماندگار می‌شود…

در پس‌و پیش یادگاری‌های جامانده از آمدو رفت دل‌ها؛ همانی هم که می‌آید تا صادقانه تو را بپرستد، باورش نداری و رهایش می‌کنی.

آن‌گونه بیخیال می‌شوی که اگر بخواهی به خویش نیز برگردی، می‌بینی خودت را هم دیگر گم کرده‌ای!!!

نشد، نشد که نشد…! که باورت سخت براین ذهن گذر می‌کند!

شرمنده…! هرچند حال به هم زن‌ترین جمله‌ی کلیشه‌ای فراق آدم‌هاست؛ اما باالاجبار باید گفت: "لایق نیست دلی که گنجایش این همه عشق و محبت را کم می‌آورد".

#مرد_بارونی - ۱۳۹۶/۹/۱۷