میدانی یلدا را چه کسی خواهد برد؟

همان کس که معشوقه‌اش را در حصار پنجه و سینه‌اش حبس کرده و طولانی‌ترین شب سال را هم کم می‌آورد و آرزو می‌کند ای کاش ثانیه‌ها آرامتر قدم بردارند یا اصلا بایستند!

برای دو دلباخته‌ی حقیقی، یلدا هم کوتاه است. وقتی که غرق درهم بوسه‌باران پیچش می‌خورند و پنجه‌هایشان میان طراوت گیسوهایشان خنکا می‌گیرند؛ ساعت‌ها آن‌قدر تند می‌گذرند که حسرت کلی عاشقانه نیمه‌جان می‌ماند.

یلدا را آن‌کس خواهد برد که لبخندهای اناری‌اش را تقدیم چشمان تر کند، سبزی قلب مهربان هندوانه‌ای‌اش را نثار تهیدستان کند و گرمای چای دبش یلدایی را با خنکای دلهای سرد پاییزی یکی کند…

…اما یلدا برای سبزپوشانی که کل شب را همنشین ماه وب ستارگان‌اند، باخت است. برای نگاه یتیمانی که از پشت ویترین میوه‌فروش‌ها، میوه‌ها را نظاره‌گرند، درد است.

از یاد نبریم آن‌هایی که دور از خانواده‌هایشان، حافظان حریم و امنیت‌مان هستند تا امشب را آسوده به صبح برسانیم.

فراموش نکنیم ناجیان سپیدپوشی را که دستانشان شفابخش است و یلدا را با بیمارانشان سر می‌کنند.

نکند امشب چشمانی از فقر، نامهربانی و تنهایی بارانی شوند!!!

یلدا مبارک…

.

✍ مرد بارونی - ۱۳۹۶/۹/۳۰ - سر پست