مگر می‌شود مادرم باشی و مادر خطابت نکنم؟!

مادری مهربان که سیاهی این دل گنهکار را هربار دروقت گرفتاری‌اش نادیده می‌گیرد، واسطه بین منوخدایم می‌شود که دعایم کند تا اجابت شود.

مادرم! قلبم قدر پهلویت شکست وقتی دیروز یکی گفت: تنها سادات حق مادر صدا زدنت را دارند و تو مادرم نیستی!!!

یعنی این منه درمانده که برای مظلومی و بی‌نشانی‌ات گریسته‌ام، اشتباهی این همه سال مادر صدایت می‌کردم؟!

یعنی منه شرمنده که تنها لطفم برایت همین هنر ناچیز هست و برای دُردانه‌ی خدایت؛ حسین(ع)، شعر سروده‌ام و برای فرق شکافته‌ی معشوقه‌ات بغض کرده‌ام، حق پسر بودنت را ندارم؟!

یعنی این منه بچه شیعه، از آن مسیحی و یهودی و کلیمی و ارمنی و… که به درگاهت پناه می‌آورند و اجابتشان می‌کنی، ناقابل‌ترم که مادرشان می‌شوی؟!

آه بانو! دلم چنان گرفته که به بی‌نشانی‌ات قسم اگر نشانی از مادر بودنت نمایان نکنی، آبرویم به حرمت آبرویت خواهد رفت… آبروی آبرویم باش که بدشکسته‌ام.

مرد بارونی - ۱۳۹۶/۱۰/۲۵