همیشه که قرار نیست ساختمانی مثل پلاسکو آتش بگیرد و فرو بریزد یایک کشتی مانند سانچی درپناه آب، درشعله‌های وحشی طاقت نیاورد و آخرش هم سواحل چشم‌بادامی‌ها آن را ببلعد و غرق شود. می‌تواند قلبی باشد که بایک حرف، یک اشتباه، یک رفتار و یک نامهربانی آتش بگیرد و تکه‌تکه‌های احساسش فرو بریزد و آخرش هم باتمام دل‌شکستگی‌هایش غرق تنهایی شود.

هرکدام ما درون خود پلاسکویی داریم که وقت خشم روشن می‌شود و وقت عشق از عطش می‌سوزد. فقط کاش خدا همیشه مراقبمان باشد که باپلاسکوی درونمان دلی نشکنیم، آرامشی را به هم نزنیم، آشیانه‌ای را به آتش نکشیم و خاطره‌ای را تنها نکنیم.

.

✍ مردبارونی - ۱۳۹۶/۱۰/۲۹

پ.ن: سالروز سانحه‌ی دردناک پلاسکو و شهادت آتش‌نشانان غیور این حادثه‌ی غم‌انگیز را گرامی می‌داریم…

باتشکر از «مسعود صادقی» عزیز که زحمت کلیپ فوق را درسال گذشته کشیده بودند.