آدمی اگر الماس و طلا‌ هم شود و برتاج‌و تخت نیز بنشیند؛ نهایتش به آنچه که بوده و هست بازمیگردد. به آنچه که در جوهره وجودی خود به ارث برده و قراراست برای دیگران برجای بگذارد میرسد و این است قانون بازگشتی دنیای بی‌سامان که وقتی به پیری میرسی باز کودک میشوی و از هردست بگیری، از همان دست نیز پس خواهی گرفت.

زمانه هرچه پیش میرود، ارزش اصالت و ذات خود را بیشتر می‌یابی و میدانی گذشتگانت چه سیرت زیبایی را تا به امروز به تو هدیه بخشیده‌اند که خود از آن بی‌خبر بوده و باید از این بابت پروردگارت را سپاس گویی!

مرد بارونی - ۱۳۹۶/۱۱/۲۸