شده‌ایم جانورانی که برای پیدا کردنمان پی گرفتنِ مسیرِ پریز تا تختِ‌خواب کافیست! آنجاست که قلاده‌ ماهم در یک کابل و یک آداپتور خلاصه شده است. این پهلو آن پهلو شدن زیرِ لحافی که آنقدر اکسیژن‌های تکراری‌اش را دم و بازدم کرده‌ایم که بوی تعفن گرفته‌اند! ظلماتی که در آن چشمانمان کاسه‌ی خون استُ دستانمان اقیانوسِ عرق!

و حسِ تشنه‌ای که در رگ‌هایمان جریان دارد!

جریانی که از تلاش ما برای شنیده شدن نشات می‌گیرد.

جریانی که تنها با نواختنِ محتویاتِ ذهن، انگشتان را روی کیبورد می‌رقصاند!

حال چه درست و چه نادرست!

به قلم: امیر زراعتکار

طراح عکس: محمد روشنیان