بیست و نهمین صفحه از دفتر عمرم نیز کامل شد و من وارد نخستین ساعات سی‌سالگی‌ام شدم. نزدیک شدن به مرز سی‌سالگی برای خیلی از آدم‌ها مأیوس کننده است؛ اما برای من مهم‌تر آن است که در ذهن آدمیان چه تصویری به یادگار گذاشته‌ام و چه نقش مثبتی برای جامعه داشته‌ام؟ همچنین برداشتم در این سال‌ها از اشتباهاتم چگونه بوده و آیا خود را برای غیرمنتظره‌های پیش‌بینی نشده آماده ساخته‌ام یا نه؟

به‌هرحال هرچه که رخ دهد به آن خوش‌بین خواهم بود، حتی اگر تلخ و اشتباه باشد. زیرا من به خطاها و شکست‌هایم، بیشتر از تصمیمات عقلانی‌ام ایمان دارم. چراکه آن‌ها به من قدرت کلان می‌دهند تا وصال موفقیت را سریعتر در آغوش گیرم.

خدای را سپاس که از نعمت خویش، معدود عزیزانی را به من بخشیده است که هرچند اندکند اما اقیانوس ارزشند و می‌دانم هرکدام‌شان تک‌نفره به اندازه هزاران نفر برایم عزت و افتخار می‌آفرینند. در واقع از همان کودکی در انتخاب دوستانم حساسیت ویژه‌ای داشته‌ام. برای مثال دور زباله هزاران مگس جمع می‌شود اما دور یک گل تنها چند زنبور عسل که رابطه‌ای بُرد بُرد دارند! یعنی این رفاقت؛ هم برای گل مفید است تا گرده افشانی کند و هم متقابلاً زنبورها از شهد شیرین و معطر آن سهم می‌برند تا معنای حقیقی و کامل یک رفاقت سالم باشند. حال آن آشغال و مگس‌های چندش‌آور کجا و آن گل زیبا با زنبورهای سینه‌چاکش که حتی با بوی معطرش آرام می‌شوند کجا؟! یا ساده‌تر آن‌که حسین (ع) در کربلا ۷۲ تن عاشق واقعی داشت و یزید ۳۰ هزار سپاه بزدل که من ترجیح می‌دهم همانند آن گل زیبا دورم خلوت باشد اما دوستان انگشت‌شمارم عین آن ۷۲ نفر واقعی باشند، نه تظاهری و دورنگ!

همچنین پروردگار را به بهانه چشیدن طعم شیرین عموشدن در سالی که گذشت هزاران بار شکرگزارم.

در پایان با فصل داغ تابستان وداع و به ماه عاشقانه‌های پاییزی سلام می‌کنم و مژده می‌دهم که به‌زودی تحفه تولدم را با ترانه‌ی «علاقه» تقدیم‌تان خواهم کرد.

✍ مردبارونی - ۱۳۹۸/۶/۳۰

پ.ن: از خانواده‌ام که امشب سورپرایزم کردن و تدارک این دورهمی جشن تولد رو کشیدند ممنونم. بابت تبریکاتتون هم سپاس❤