بعدِ این همه سال هنوز مات و مبهوت مانده‌ام و از خود میپرسم؛ آیا این ماییم که مرده‌ایم یا این شمایید که هنوز زنده‌اید و در لابه‌لای زمزمه‌های نماز عشق، به اجابتمان میخوانید تا همیشه خداوند در بزنگاه هجمه‌ی بی‌مروتی این جهان پرتلاطم، دستمان را هنگام سقوط به لبه‌ی پرتگاه محکمتر بفشارد و به آغوش بکشد؟!
حتما آن مردگان مائیم و آن زندگان شمائید که از حالمان هرلحظه و همیشه با خبرید.

راتین رها - ۱۳۹۸/۱۰/۲۰

پ.ن: بمناسبت هفدهمین سالگرد پرواز حاجیه بی بی ستاره ترابی (مادربزرگم)