بعدِ این همه سال هنوز مات و مبهوت مانده‌ام و از خود میپرسم؛ آیا این ماییم که مرده‌ایم یا این شمایید که هنوز زنده‌اید و در لابه‌لای زمزمه‌های نماز عشق، به اجابتمان میخوانید تا همیشه خداوند در بزنگاه هجمه‌ی بی‌مروتی این جهان پرتلاطم، دستمان را هنگام سقوط به لبه‌ی پرتگاه محکمتر بفشارد و به آغوش بکشد؟!
حتما آن مردگان مائیم و آن زندگان شمائید که از حالمان هرلحظه و همیشه با خبرید.

راتین رها - ۱۳۹۸/۱۰/۲۰

پ.ن: بمناسبت هفدهمین سالگرد پرواز حاجیه بی بی ستاره ترابی (مادربزرگم)

بقیه عکسها در ادامه مطلب

دنیا ادامه‌ی لبخند زیبای توست

مادربزرگها چراغ خانه و آشیانه‌ی بچه‌ها و نوه‌هایشان هستند. تا وقتی این چراغ روشن است، درب خانه‌های پرمهرشان هم به روی بچه‌ها باز است و گرمی دلها و رفاقتها نیز در اعضای خانواده موج میزند. اما اگر خدای ناکرده از بد روزگار این روشنایی خاموش شود، استحکام عاطفه‌ها نیز کم‌کم به مرور زمان سست خواهد شد.

وقتی دوازده ساله بودم، مادربزرگم را از دست دادم...

در یک غروب جمعه‌ی غم‌انگیز که موقع اذان بود، گوشی تلفن منزل زنگ خورد... خاله‌ام پشت خط با خطاب کردن نامم که همراه با گریه بود، خبری تلخ و باورنکردنی داد: "خاله! به مامانت بگو که دیگه حاج بی‌بی ستاره نیست"...

من مات و مبهوت مانده بودم که چه کنم... در همین هنگام مادرم گوشی را از من گرفت و ناگهان صدای گریه‌های او هم بلند شد. آن غروب دلگیر پایان هفته آن‌چنان سخت بود که حال و هوای خانه را یکدفعه دگرگون کرد. هرچند من بخاطر روحیه قوی‌ام که از همان بچگی چنین رخدادهای ناگواری را برای خودم پیش‌بینی و تمرین میکردم تا در زمان وقوع بتوانم آنها را تاب بیاورم، اما شب که خواستم بخوابم؛ نمیدانم چه شد که یکدفعه مهربانی و خاطرات خوب مادربزرگم عین یک نوار فیلم جلوی چشمانم ظاهر شدند که ناگهان بغضم ترکید و تا نیمه‌های شب بالشتم را در دهانم میفشردم که نکند کسی از گریه‌هایم باخبر شود.

آن شب فهمیدم که هرقدر هم قوی باشی و روحیه خاص هنری داشته باشی؛ اما وقتی پای خاطره‌ها در میان باشد، کمرت را خواهند شکست.

مردبارونی - ۱۳۹۸/۳/۱۴

روزی روزگاری این خودروها برای خودشان بروبیایی داشتند، صاحب داشتند، هزاران کیلومتر همسفرانی کوچک و بزرگ از هرجنس داشتند و اکنون اینگونه در برهوتی از تنهائیشان، بدون مالک و راننده به حال خود رها شده‌اند.

خدا میداند چه مسافتهایی برای جشن، تولد و عروسی طی کرده‌اند و چه کیلومترها بدرقه مسافران خفته در آمبولانسها بوده‌اند تا در دل خاک آرام گیرند.

جریان زندگی ما انسانها نیز شبیه همین خودروهاست. روزی که آمدیم قربان صدقه‌مان میرفتند. مثل همین ماشینها که وقتی صفر بودند، صاحبانشان هرروز برروی آنها دستمال یزدی می‌کشیدند تا نکند گردوخاک چهره عشق آهنیشان را کدر کند. اما رفته رفته که در و پیکرشان ضربه خورد و فرسوده شد، مانند مادربزرگها و پدربزرگها دور انداخته شدند.

ما آدمها خیلی زود محبتها را فراموش میکنیم… آنروزکه این آهن قراضه‌ها فرسنگها و کیلومترها ما را سالم به مقصد میرساندند؛ کبکمان خروس میخواند و به فکرشان نبودیم. یا روزی که پدر و مادرمان به ما راه رفتن یاد دادند، تکیه‌گاهمان بودند و با دعاهایشان به ما مقام، آبرو و منزلت دادند، به وقت نیاز فراموششان میکنیم و به خانه سالمندان میسپاریمشان‌…

انگار عادت کرده‌ایم که وقتی خرمان از پل عبور کرد، تمام گذشته و خوبیها را نیز به فراموشی بسپاریم!!!

#مرد_بارونی - ۱۳۹۶/۱۱/۲۴